Λίαν συντόμως...

...μία ενότητα με επιστημονικά άρθρα, με θέμα πάντα τη μέλισσα, που δημοσιεύθηκαν σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, σε απλή μορφή και φυσικά στα ελληνικά. Τώρα βέβαια, το δικό μου λίαν συντόμως δεν ξέρω αν θα μετριέται σε μέρες, βδομάδες ή μήνες... Αλλά, ο χρόνος είναι έννοια σχετική! Ποτέ απόλυτη! :)

ΚΗΦΗΝΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Για λίγο πιο σεμνά με τους κηφήνες! Το τι τους σέρνουν μελισσοκόμοι και κοινωνία γενικότερα, δεν περιγράφεται! Τεμπέληδες τους ανεβάζουν, άχρηστους τους κατεβάζουν, τους φορτώνουν από τη βαρρόα μέχρι ότι μπορείτε να φανταστείτε. Άσε που είτε κάνουν είτε δεν κάνουν σεξ τη μία και μοναδική φορά της ζωής τους, η τύχη τους είναι η ίδια: Θανάτωση δια ευνουχισμού στην πρώτη περίπτωση, θανάτωση δια εξοστρακισμού από την κυψέλη το φθινόπωρο (τις περισσότερες φορές) τη δεύτερη. Ωραία ζωή! Και καμία αναγνώριση του ρόλου που προσφέρουν στην κοινωνία των μελισσών... Σκεφτείτε λίγο ότι αν εξαφανίζονταν οι κηφήνες, θα εξαφανίζονταν και οι μέλισσες το πολύ σε 4 χρόνια. Όσο δηλαδή θα έκαναν πάνω κάτω να πεθάνουν ή να σταματήσουν να ωοτοκούν όλες οι βασίλισσες. Άρα και οι μέλισσες θα χάνονταν σε 4 χρόνια. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μάλιστα, σε μια τέτοια περίπτωση, οι κηφήνες θα ήταν οι τελευταίες μέλισσες που θα χάνονταν μιας και οι εναπομείνασες εργάτριες, θα μετατρέπονταν σε αρρενοτόκες, σηματοδοτώντας το κύκνειο άσμα των μελισσιών με μία τελευταία φουρνιά κηφήνες...
Στις ανθρώπινες κοινωνίες, ο όρος "κηφήνας" έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον υποτιμητικό όρο "τεμπέλης". Και γιατί παρακαλώ η τεμπελιά να θεωρείται κοινωνικό μίασμα; Τόσοι και τόσοι που λιώνουν στη δουλειά, τι περισσότερο πετυχαίνουν σε επίπεδο ευτυχίας τουλάχιστον, από τους τεμπέληδες;
Δηλώνω πως είμαι τεμπέλης από τη φύση μου. Γι' αυτό και ονόμασα "Ο Κηφήνας" το ιστολόγιο μου (και με την ευκαιρία, τόσος πρόλογος είναι για να δηλώσω ουσιαστικά πως δεν σκοπεύω να αναρτώ συχνά και μανιωδώς υλικό στο blog).
Θα ήταν καλό να προβληματιστούμε για το αν η τεμπελιά τελικά είναι κοινωνικό κακό ή βάση για αντικατάσταση μέρους της σκληρής δουλειάς για παράδειγμα, με δημιουργική φαντασία. Πολλοί μάλιστα, υποστηρίζουν πως το κίνητρο για τις μεγαλύτερες εφευρέσεις, είναι πάντα η τεμπελιά. Προσωπικά, έχω βρεθεί στο παρελθόν σε εργασιακό περιβάλλον όπου οι εργασιομανείς περίσσευαν. Τέτοια μιζέρια και κακή διάθεση, δεν έχω ξανασυναντήσει. Αντίθετα, σε μετέπειτα συνεργασίες μου, βρέθηκα σε χώρους εργασίας (κυρίως στο εξωτερικό) όπου τα πράγματα κυλούσαν πιο χαλλλλλλαρά (όπως λένε και οι Βορειοελλαδίτες). Η απόδοση και οι διαπροσωπικές σχέσεις ήταν σαφώς σε πολύ καλύτερα επίπεδα. Και το χάρηκα! Και το χαίρομαι ακόμη...